Op de kop af 25 jaar geleden was een dag om nooit te vergeten. Voor mij was het liefde op het eerste gezicht. De liefde van mijn leven kwam ter wereld. Geboren via een keizersnede, zag ik haar voor het eerst in de couveuse. En vijf minuten later lag ze in mijn armen.
Wat was ze gewild. Els had na haar ongeluk keihard gewerkt om haar leven weer op de rit te krijgen. En na negen jaar leek dat gelukt. Dus wilden we een droom van ons beiden laten uitkomen. Op maandag 15 juli zou de keizersnede plaatsvinden. Want gezien de lichamelijke beperkingen en het feit dat Els zwaar diabeet was geworden, was een natuurlijke bevalling niet mogelijk.
Wat was ze mooi, onze Charlotte. Ik had drie weken ‘vakantie’ om van haar te genieten. Elke morgen om acht uur was ik in het ziekenhuis. Charlotte kreeg, om begrijpelijke redenen, geen borstvoeding. Dus was het vanaf het begin mijn taak om haar te voeden. Wat was het geweldig om haar op die manier in mijn armen te houden, te voeden en vervolgens ook bijna in slaap te vallen met haar in mijn armen. Na drie dagen mocht ze uit de couveuse, na vijf dagen mochten we gedrieën naar huis.
Charlotte was en is nog steeds voor mij een bijzonder kind. Door de ziekte van haar moeder werden wij twee vaak op elkaar terug geworpen. Dat heeft een voor mij bijzondere band opgeleverd. Twee handen op één buik. Twee zielen, één gedachte. Hoe jong ze ook was, toen haar moeder ons ‘vrij’ liet, was zij voor mij een grotere steun dan wie ook in mijn leven. En ik denk en hoop dat ik het voor haar was.
Trots ben ik op haar. Op zevenjarige leeftijd was ze bijna volwassen. In de jaren daarna is ze, mede door een bijzondere ‘fopmoeder’, Ryan weer kind geworden. Ze heeft een verleden, met een behoorlijke deprimerende klank. Maar het heeft haar sterker gemaakt en haar uiteindelijk gevormd tot wat ze nu is. Voor mij soms verdriet, en angst om te zien welke weg ze wilde gaan. Maar steeds vond ze het rechte pad weer terug. En nu staat er een volwassen, zelfstandige 25-jarige vrouw, die een zelfstandig leven heeft opgebouwd en weet wat ze wil, maar vooral ook niet wil.
Wat is ze groot, maar voor mij blijft ze altijd klein.
Jan van Houwelingen Oss 